Even voorstellen..
Het eigendom van paarden
Vandaag wil ik beginnen met een onderwerp waar ik ook al eens eerder over heb geschreven en vaak onderwerp van gesprek is in de paardenwereld, namelijk het eigendom van paarden. Tegenwoordig is het niet ongebruikelijk dat paarden ook worden aangeschaft als een vorm van investering. Bijvoorbeeld bedrijven kopen een paard aan en dit paard wordt door een ingeschakelde ruiter getraind en eventueel op wedstrijden uitgebracht. Dit is uiteraard geen enkel probleem en biedt o.a. veel ruiters mooie kansen om succesvol in de sport te zijn.
Juridisch gezien zitten hier nog wel wat haken en ogen aan. Iedere aankoop van een paard moet namelijk (gewoon) worden getoetst aan de vereisten die de wet stelt voor de overdracht van roerende zaken. Er moet sprake zijn van een levering van een paard op grond van een geldige titel door een persoon/bedrijf die daartoe bevoegd is. Alleen als aan deze vereisten is voldaan, kan er worden gesproken van een eigendomsoverdracht. Toegepast op de casus waarin een investeerder een paard aanschaft, zal er sprake moeten zijn van een koopovereenkomst. Deze hoeft overigens niet schriftelijk te zijn, maar er moet wel sprake zijn van een koopovereenkomst die dan de titel voor de verkoop vormt. Dit kan een mondelinge afspraak zijn, maar dat raad ik niet aan omdat die afspraak dan vaak lastig(er) te bewijzen is. De verkopende partij moet beschikkingsbevoegd zijn. Dit houdt – kort gezegd – in dat deze partij eigenaar is van het paard en daardoor bevoegd is om dit paard te verkopen. Tot slot resteert dan de levering van het paard. Bij een eventuele aanschaf door een investeerder is het niet ongebruikelijk dat het paard, dat bijvoorbeeld reeds werd gereden voor de vorige eigenaar door ruiter A, bij ruiter A blijft staan en vervolgens door dezelfde ruiter A zal worden uitgebracht maar dan in eigendom toebehoort aan de kopende partij. Het paard verplaatst zich dan ook feitelijk niet. In dat kader kan er twijfel ontstaan of er daadwerkelijk sprake is geweest van de levering van het paard. Het is mogelijk om juridisch gezien het paard te leveren zonder dat het paard ook daadwerkelijk zijn stal verlaat, maar daar moeten dan wel afspraken over worden gemaakt. Vorig jaar oordeelde de Hoge Raad op 29 juni 2018 in een soortgelijke zaak (https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:PHR:2018:753). Ook hier was er sprake van een discussie over het eigendomsoverdracht van een paard. De eiser stelde eigenaar te zijn geworden van een paard en de wederpartij stelde kort gezegd dat er geen sprake was van eigendomsoverdracht. Er zou geen sprake zijn van levering, omdat er uitsluitend zou zijn geïnvesteerd in het paard. Het doel van een investering brengt – gelet op het voorgaande – immers niet met zich mee dat er sprake is van een eigendomsoverdracht. Beide partijen hebben in dat kader bewijs geleverd. Als uitgangspunt geldt dat degene die stelt eigenaar te zijn, dit ook zal moeten onderbouwen. In deze casus slaagde de eiser er niet in om aan te tonen dat het eigendom van het paard was overgegaan. Naar de mening van zowel de rechtbank, het gerechtshof als de Hoge Raad was niet vast komen te staan dat deze partij eigenaar was geworden, omdat niet voldoende was onderbouwd dat het paard geleverd was.
Het is dus van groot belang om met eventuele investeerders, maar ook in gevallen waarin zelf een paard wordt aangeschaft, duidelijke afspraken te maken over de juridische kwalificaties daarvan. Dit hoeft niet te worden vastgelegd in een dik boekwerk. Een aantal simpele afspraken zouden kunnen volstaan.
Mocht u een soortgelijke kwestie aan de hand hebben of twijfelt u over welke afspraken zouden moeten worden gemaakt, voelt u zich dan vrij om een vraag te stellen via de link ofwel telefonisch/per e-mail contact met mij op te nemen.